Geliefde gemeente, die evangelie van die Here Jesus Christus verander hoe ons na die ander kyk. Sien ons hulle welstand as iets wat verbonde is aan ons welstand? Of is ons almal net individue wat probeer om die beste van ons eie lewe te maak?
As liefde die grootste opdrag is, weet ons dat dit nie die geval is nie. Ons is ’n liggaam. Verenig met Christus deur een Gees. Dit is waarop al die teologie neerkom – om God en ons naaste lief te hê. Dit is wat Christus volmaak vir ons gedoen het. Dit is wat die Gees van Christus in ons volbring. Dit is waaroor dit gaan. En hierdie hoofstuk onderstreep dit weer! Om vir die evangelie te arbei is liefdesarbeid.
Saam arbei ons vir die evangelie:
- Voorsiening vir kerke
- Predikante wat saamwerk
- Bemoediging vir die plaaslike kerk
- Alles onder God se seën
Voorsiening vir kerke
“Wat die insameling vir die heiliges betref.” Elke keer as hy ’n nuwe vraag beantwoord, sê hy: “Wat die [...] betref.” Hier beantwoord hy die laaste vrae in die brief wat die kerk aan hom geskryf het, en dit was oor die weeklikse kollekte wat ingesamel moes word vir die kerk in Jerusalem. Hulle sou gevra het oor hoe om dit in te samel en hoe dit in Jerusalem sou uitkom. Waar geld in die kerk hanteer word, is daar vrae.
Hoe ons moet gee:
“Die reëling wat ek in die gemeentes van Galasië getref het, moet julle ook so uitvoer. Elkeen van julle afsonderlik moet op die eerste dag van die week ’n bedrag opsy sit, en volgens sy verdienste spaar, sodat die insamelings nie eers plaasvind wanneer ek kom nie.” Hy vra hulle om gereeld (op die eerste dag van die week) en doelgerig (’n bedrag opsy te sit) en na verhouding (volgens sy verdienste) iets opsy te sit. Dit is hoe dit lyk om te gee. Dit is gereeld, dit is doelgerig en dit is na verhouding van wat God gegee het. Aan wie baie gegee is, sal baie verwag word. Dit gaan hier veral oor die gee van aalmoese bo en behalwe die gereelde offergawes om die bediening van die Woord te ondersteun.
Maar hoekom moes hulle aan die armes in Jerusalem gee? Want die kerk is ’n wêreldwye gemeenskap van gelowiges. Verenig in Christus. Wanneer jy elke week, of elke maand, ’n klein bietjie opsy sit, eerder as om net een bedrag te gee, besef jy dikwels dat jy soveel meer gee. ’n Klein bietjie elke keer bou op.
Jy mis dit nie as jy dit gee nie. Ek hou daarvan dat ons ook gereeld fondse insamel vir behoeftige kerke hier, en vir die diakenfonds, wat ook soms die fondse gebruik om behoeftiges in ander kerke in die omgewing te help. Maar hoekom? Wat is die motivering?
Die evangelie. Dit is die argument wat Paulus in die volgende boek opneem: “Want julle ken die genade van ons Here Jesus Christus: dat Hy wat ryk was, ter wille van julle arm geword het, sodat julle deur sy armoede ryk kan word.” (2 Kor. 8:9) Jy besit nie eers jou geld nie. God besit dit. Hy het dit aan jou geleen vir jou lewe as rentmeester. Maar God het met reg alle eer besit. En Hy het dit alles prysgegee! ALLES. Vir jou. Jy is uit genade gered. God skuld jou niks nie, jy skuld God alles. Sy genade is onbeskryflik groot. As dit deels jou werk en deels God se werk was, dan sou jy Hom alles skuld. Maar omdat God alles gedoen het, behoort jy aan Hom. Jy skuld Hom alles.
As jy hierdie motivering verstaan, verstaan jy ook waarom Paulus ook sê dat sommige kerke “te midde van swaar beproewing as gevolg van verdrukking, hulle oorvloedige vreugde en hulle diep armoede laat oorvloei het in 'n rykdom aan vrygewigheid van hulle kant af. Ek getuig dat hulle na vermoë, ja, selfs bo vermoë, bereidwillig was. Hulle het pleitend by ons aangedring om deel te kan hê aan die genadewerk van hulpverlening aan die heiliges.” Hoeveel keer gee ’n kerk sonder om gevra te word, sonder dat ’n begroting voorgelê word? Hoeveel kerke smeek eintlik om betrokke te wees by die voorsiening van ander se behoeftes? Hoe meer ons onsself in die evangelie verdiep, hoe meer word dit ’n werklikheid.
Verder moet ons offergawes nie net gereeld, doelgerig en na verhouding wees nie, dit moet ook onberispelik wees. Soos hy sê: “Wanneer ek opdaag, sal ek, wie julle ook al goedkeur, met aanbevelingsbriewe stuur om julle gawes na Jerusalem te neem.” Paulus sê dat hulle iemand moet kies wat betroubaar is, iemand wat hulle goedkeur. En nie net moet hulle goedgekeur word nie, maar ’n brief sal saam met hulle gestuur word, om te meld waarvoor die geld is. In ’n wêreld gevul met korrupsie, omkopery, gierigheid om te steel – ’n wêreld gevul met woekerwins – is dit altyd goed vir die kerk om onberispelik te wees, veral wanneer dit kom by geld.
Hoekom? Omdat ons die liggaam van Christus is. Dit gaan nie oor ons naam of ons geld nie; ons word geroep om rentmeesters te wees oor sy Naam en sy hulpbronne, en om dit aan mekaar en die wêreld te wys. Daar is ’n rede waarom ons oudit en dit is omdat ons die regering wil gehoorsaam, maar ook omdat ons onberispelik wil wees.
En hierdie fondse sou gaan na ’n kerk wat ’n duisend kilometer ver was. Ons behoort breed na behoeftes te kyk. Dit was nie asof sommige van die kerke wat gegee het, nie self arm was nie. Geliefde gemeente, ons het ’n verpligting teenoor ons broers en susters regoor die wêreld. Ons glo nie dat die kerk net hier bestaan nie, maar ons glo ons het broers en susters regoor die wêreld.
Geloof in Christus word uitgedruk in liefde teenoor ander – veral diegene in nood. Laat ek dit herhaal: geloof in Christus word uitgedruk in liefde teenoor ander – veral diegene in nood. Wat ook al een persoon in Christus besit, dit behoort aan almal in Christus. Die hulpbronne wat God gegee het, het Hy gegee sodat ons rentmeesters daaroor sal wees. En as jy Christus met ’n broer of suster deel, en as jy Hom deel wat oneindig waardig is, dan deel jy in Hom alle ander dinge.
Predikante werk saam
Paulus was passievol oor die bediening en was lief vir sy mense. Nie net om kerke te plant en hulle dan aan hul eie lot oor te laat nie, maar om voortdurend sy oor op die grond te hou, briewe heen-en-weer te skryf, en byna almal van hulle ten minste twee keer en baie drie of vier keer vir ‘n tyd lank te besoek. Ons sien die korrespondensie wat hy met die kerk gehad het deur die vier briewe waarvan ons weet wat hy aan die Korinthiërs gestuur het, waarvan ons twee het.
Daar is nie veel wat jy in ’n kort besoek kan doen nie, en Paulus weet dit. Daarom sê hy vir hulle dat hy na hulle sal kom nadat hy deur Macedonië gereis het en moontlik daar oorwinter het, sodat hulle hom op sy reis kan help. Hy sê in vers 7: “Ek hoop immers om ’n tyd lank by julle te bly, indien die Here dit toelaat.” As die Here wil. Hy het sy reis geken, en sy planne was onderhewig aan God se leiding, maar dit het hom nie gekeer om te beplan, te dink en te bid oor waarheen hy volgende sou gaan nie.
Intussen wil hy in Efese bly, want dit is waar God baie tot bekering bring, “hoewel daar baie teenstanders is.” Baie tot bekering bring. Baie teenstanders. Die een gaan nie sonder die ander nie. Hulle gaan saam: waar mense na Christus toe kom en die Gees kragtig werk, daar is ook geestelike oorlog. Net omdat die kerk groei, beteken dit nie dat dit veilig is nie; om die waarheid te sê, dit kan beteken dat dit selfs onveiliger is. Wanneer die kerk sukses geniet, soos wat Paulus in Efese ervaar het, kom teenstanders vinnig van binne en van buite. Paulus waarsku die ouderlinge in Efese hieroor in Handelinge 20. Gemeente, maak nie saak hoe die Here seën nie, laat ons op ons hoede wees. Satan wil hierdie kerk vernietig. Laat ons voortgaan om te arbei terwyl God mense tot bekering bring, selfs terwyl ons ’n skild in die ander hand hou.
Solank as wat die deure vir Paulus bly oopgaan, gaan hy daardeur stap.
Maar hy is nie die enigste een wat werk nie. Hy werk saam met ’n span predikante en dienaars. Hy mentor ander en neem hulle saam. Timoteus is een van hulle. In ander briewe noem hy hom sy geliefde seun. Dit help ons om die taal wat hy hier gebruik, te verstaan – veral vir hierdie kerk, wat baie krities is oor sy predikante en hulle vergelyk met mense soos Paulus of Apollos.
Hy skryf: “As Timoteus kom, sorg dat hy by julle niks te vrees het nie, want soos ek, doen hy ook die werk van die Here; daarom moet niemand hom minag nie. Help hom in vrede om na my te kom, want ek verwag hom saam met die broers.” Hulle was ’n kerk wat Paulus al gehoor preek het, wat Apollos al gehoor preek het; dit sou maklik wees om krities te wees oor ’n jong man soos Timoteus. Miskien het hy al ’n slegte ervaring onder hulle gehad. Wees saggeaard en help hom op pad, sê Paulus.
Ek kan dieselfde sê oor die toekomstige planne vir ons internskapprogram, waar ons jong mans sal ontvang om te dien. My gebed is dat die Here ons sal help om die kerk te wees waar jong predikers met selfvertroue hulle heel eerste preke kan preek; waar hierdie jong mans baie aanmoediging en bevestiging ontvang. Is ons so ‘n kerk?
Dan kom ons nie om kritiek op die preek te lewer nie, maar om onsself te verootmoedig en om Christus te ontvang. Dit is baie beter om elke week as ’n aanbidder kerk toe te kom as ’n kritikus. Dit is baie beter om te besluit dat jy sal soek en geniet van alle goeie dinge wat jy in die kerk kan vind, as om elke swakheid te identifiseer en bloot te lê. Dit sal beter wees vir jou en beter vir almal rondom jou as jy kom om te aanbid, gretig om elke seëning te geniet.
Paulus het die gemeente nie net aangemoedig om Timoteus goed te ontvang nie, maar hy het Apollos ook sterk aangemoedig om te kom. Blykbaar het die kerk hom gevra om te kom. Want dit is die laaste keer dat hy sê: “En oor...” in antwoord op die brief wat hulle geskryf het. Hier sien jy dat predikante nie altyd saamstem nie. En dit maak nie saak nie. Miskien het Paulus gedink as Apollo gaan, kan hy hulle aanmoedig om eenheid te vind, en miskien het Apollos gedink dat dit nie die regte tyd is nie, maar dat Paulus eerste moet gaan. Wat dit ook al was, Paulus noem hier wel dat: “Hy sal gaan wanneer dit vir hom geleë is.” Nietemin is die belangrike ding hier om te sien hoe predikante saamwerk. Dit gaan alles oor die kerk, oor die bruid van Christus – nie oor die persoon nie.
Bemoediging vir die plaaslike kerk
Ten slotte eindig hy met ’n woord van bemoediging. “Wees waaksaam, staan vas in die geloof, wees manhaftig, wees sterk.” Is dit ons? Hy skryf dit aan Korinthe, maar God beveel ons deur sy Gees om dieselfde te doen.
Wees waaksaam. Dit beteken om te waak en wakker te wees. Moenie deur die lewe gaan op autopilot nie – maar loop met jou geestelike oë wawyd oop. Om waaksaam te wees beteken om die gevaar vooraf te sien sodat jy dit kan vermy. Dit is die opdrag wat Jesus vir sy dissipels gegee het die aand toe Hy verraai is. Waak en bid. Hou jou oë op Christus gerig.
Staan vas in die geloof. Een van die dinge wat die wêreld vir jou sal vertel, is dat jy nie kan besluit wat die waarheid is nie. Wat reg en verkeerd is nie. Nee! sê Paulus, jy moet vasstaan. Daar is sekere dinge wat ononderhandelbaar is. In hoofstuk 15 praat hy veral oor die geloof wat die persoon en werk van Christus is, waarin hulle staande moes bly. Efesiërs praat ook hiervan in die gedeelte oor die wapenrusting van God, waar staan: “Staan dan vas!” (6:14) Daar is soveel valse leerstellings wat rondgaan, en ons is nie immuun daarteen nie. YouTube en ander stroomdienste is in elke lidmaat van die kerk se huis, en dit verg goeie onderskeidingsvermoë om te weet na wie om te luister.
Wees manhaftig. Hier dreig die geslagskwessie om die krag te ontneem van die uitdrukking “wees ’n man!” Die woord “man” stel nie bloot ’n kontras met sogenaamde “vroulike” eienskappe nie; dit staan ook in kontras met kinderlike maniere, soos treffend gestel in 1 Korinthiërs 13:11: ἐφρόνουν ὡς νήπιος (Ek het ’n kinderlike ingesteldheid, gesindheid gehad), maar ek het dit alles opsy gesit ὅτε γέγονα ἀνήρ (toe ek volwasse geword het). Daarom suggereer die Grieks beide volwassenheid en moed. Met ander woorde, toon volwasse moed. Moenie soos ’n kind wees nie. Groei tot volwassenheid. Julle tree soos kinders op. Dit weerspieël, in die afsluiting van die brief, Paulus se vroeëre teregwysings dat hulle idees van “die geestelike” onvolwasse en kinderagtig was (1 Kor. 3:1).
Dit beteken om moedig te wees, nie deur te roem in jou eie krag nie, maar deur te staan in die krag wat God voorsien. Dis dieselfde Paulus wat skryf: “Daarby het ek in swakheid na julle toe gekom, vol vrees en bewing”; of: “die swakhede van die wêreld het God uitgekies om die sterkes te beskaam”; hy skryf ook: “wees manhaftig!” Wees moedig! Dit gaan oor die verstaan van die evangelie en die uitleef van die waarheid van daardie evangelie! Daardie oorwinning is ons s’n in Christus! Dus, die aanmoediging om soos mans op te tree, is nie ’n aanmoediging om by ’n gym aan te sluit, spiere te bou en soos ‘n tawwe ou op te tree nie! Dit is ’n oproep om op die rots, wat Christus is, te staan. Toon nederigheid en offer alles op – maak nie saak hoe die stryd lyk nie!
Hulle moes waaksaam wees, sodat hulle staande kon bly in die geloof. As jy vasstaan in die geloof, sal jy nie onvolwasse en kinderagtig wees nie; inteendeel, jy sal volwasse moed aan die dag lê. En wanneer jy daardie volwasse moed het, wat voortvloei uit geloof, dan sal jy sterk wees!
En alles wat ons doen, moet met liefde gedoen word! Dit is uniek aan hierdie brief dat die belangrikheid van liefde drie keer in die slot beklemtoon word (v. 14, 22, 24; vgl. 1:10 en 13:1–13). Hier is dit die liefde vir ander, in vers 22 is dit liefde vir die Here, en in vers 24 is dit Paulus se liefde vir die gemeente. Weer eens herinner dit ons aan hoofstuk 13. Wat jy ook al doen, doen dit uit liefde. Letterlik, alles wat nie uit liefde voortvloei nie, beteken niks nie. Trouens, dit is sonde.
Vervolgens gee Paulus vir ons voorbeelde van mense in die kerk wat alles uit liefde doen – mense wat uitstekend is in diens met liefde. Ek het lank en hard daaroor gedink om ook hier name te noem. Ons is soms te bang om name te noem, maar Paulus is nie. Sy briewe is vol mense vir wie hy erkenning en eer van die kerk vra. Hier is dit nie anders nie. Daar is mense in hierdie kerk wat uitstaan. Op wonderlike maniere. Nie op die wêreldse manier nie. Sommige van julle weet dalk nie eers dat hulle uitstaan nie. Omdat hul liefde Christus-liefde is – nederig, stil, volhardend en nie pronkerig nie.
Paulus skryf: “Ek rig nog ’n ernstige versoek tot julle, broers. Julle weet dat Stefanas en sy huisgesin die eerstelinge in Agaje is, en hulleself tot diens van die heiliges gestel het. Onderwerp julle aan die leiding van sulke mense, en aan elkeen wat saamwerk en hom inspan.” Stefanas het heel waarskynlik ’n medewerker van Paulus geword in die stigting of ten minste die begin van die kerk in Korinhte. Hierdie mense het, in die woorde van 1 Korinthiërs 13, nie hul eie belange gesoek nie, maar die belange van ander.
Dit is wat leierskap in die kerk van Jesus Christus behels. En dit is aan hierdie mense aan wie jy jou onderwerp. Ware leierskap en diens behels harde werk (κοπιῶντι), wat op sy beurt respek en eer verdien. Hulle was medewerkers en arbeiders. Ek is so dankbaar vir die medewerkers en arbeiders hier in die kerk, wat hulle aan die diens van die heiliges toegewy het. Geliefde gemeente van Bellville, broers en susters, kyk na hierdie mense, eer hulle, volg hulle voorbeeld. Daar is ’n paar wat ek sou noem, as ek kon. Maar ek dink ek sal dalk ná kerk ’n brief of e-pos van hulle kry.
Maar nie net bemoedig Paulus hierdie mense nie, maar hy verheug hom ook oor hoe hulle hom bemoedig! Jy sien hier wedersydse liefde en ondersteuning! Finansieel, tussen die predikante onderling, en in die kerk! Dis wonderlik! “Ek is bly oor die koms van Stefanas, Fortunatus en Agaïkus, want hulle het vergoed vir my gemis aan julle. Hulle het my gees verkwik en julle s’n ook.” Dit is so mooi. God gebruik ons om mekaar te verkwik. Paulus besef daar is geen alleenloper-predikante nie. Daar is nie iets soos ’n predikant wat die las van die bediening alleen kan dra nie. Selfs nie as jy die apostel Paulus is nie.
Om julle Sondagoggend te sien, is ’n lafenis! Daar is vreugde as ons deel in die Here Jesus Christus. Daar is ’n leemte in die predikant se hart wanneer hy ver van sy gemeente is, en hierdie mense kon daardie leemte tot ’n sekere mate vul. Sien jy die verhoudings raak? Sien jy hoe al Paulus se teologie in liefde uitgeleef word?
Ek hou daarvan dat hy net sê: “Gee daarom erkenning aan sulke mense.” Soms kan ons as Gereformeerdes vinnig wees om te sê: “Wag ’n bietjie, dit kom alles van God.” Ja dit is so – maar Hy gebruik mense, en hulle is nie robotte nie. Ons moet erkenning gee.
Hy eindig met ’n laaste groet. Weer eens word dit in die geselskap van ander gedoen. Dit kom vanuit ’n groep mense wat verbonde is aan mekaar. Kyk net na die woorde – hulle stuur hartlike groete! Die een kerk groet die ander kerk hartlik in die Here. Hierdie heiliges weet hulle leef nie op ’n eiland nie. Jesus is besig om sy kerk bymekaar te maak. Ons is verenig.
En so kom ons aan die einde van hierdie boek. En Paulus neem die pen op. Ons het jare lank in hierdie boek gedelf. Ons het dit vers-vir-vers bestudeer, asof dit vir ons geskryf is, want dit wás vir ons geskryf. En nou uiteindelik sien ons hoe hierdie groot pastorale apostel sy pen opneem om ’n klein nota met sy eie hand te skryf. En wat skryf hy? Hy skryf oor die grootste hiervan... LIEFDE. Liefde vir God. Jesus is so kosbaar, so wonderlik. Sy liefde so volmaak, so absoluut, so selfopofferend. Paulus sê: “As iemand die Here nie liefhet nie, laat hom vervloek wees!”
O, mag jy Hom al meer liefhê! En weet dat, as jy Jesus nie liefhet nie, dan ken jy Hom nie. Dan lê jy nog steeds in jou sondes. En is jy verdoem. Die vraag is nie: ken jy Hom? Die vraag is of jy Hom liefhet. Leef jy in ’n liefdesverhouding met Hom?
O, mag sy genade met julle wees.
En dan eindig Paulus met ’n versekering van liefde. Een skrywer skryf: “Nowhere else in his correspondence does Paul assure the community of his love in a fashion as solemn as he does in 1 Corinthians.” Hy wil hê hulle moet weet – EK IS LIEF VIR JULLE! As ek hard praat, is dit omdat ek lief is vir julle. As ek julle bestraf, is dit omdat ek julle liefhet. As ek julle dwaas noem, of kinderagtig, of as ek julle waarsku, is dit omdat ek julle liefhet! Paulus doen dit uit liefde. Hy leef uit wat hy verkondig. Gemeente, ’n predikant is lief vir sy gemeente. Ek het julle lief. Ons as ouderlinge en diakens is lief vir julle. Dierbaar in Christus. Ek sê dit altyd. Ek bedoel dit elke keer. Ons wil nie hê julle moet die weg na die ewige dood loop nie. Ons wil die lewe vir julle hê. Om uit die evangelie van die liefde van Jesus te leef! Mag ons dit ter harte neem, en uitleef! In en deur die liefde van Christus.
Amen.