Christus se verskyning aan sy dissipels is die slotakkoord in hulle opleiding tot apostels

In sy raadsplan het God dit so gelei dat vroue die eerste ooggetuies van Christus se opstanding was.

Daarna was dit die dissipels se beurt.

Petrus, Johannes, die hele groep en uiteindelik Thomas.

Hulle het almal die Here Jesus in die vlees, in sy nuwe liggaam, gesien.

Die Here Jesus het bewustelik aan almal verskyn om hulle toe te rus vir die taak wat op hulle gewag het.

Hy het hulle mos gekies om verkondigers van die Evangelie te word!

Kom ons kyk op hierdie Paassondag wat die impak, die betekenis van Jesus se verskyning was, en ook nog vandag vir ons is.

 

Tema: Christus se verskyning aan sy dissipels is die slotakkoord in hulle opleiding tot apostels

 

Mens hoor soms verhale van mense wat dit ongeloofwaardig vind dat so 'n groep vissermanne die begin van die Christelike kerk was.

So 'n klomp dom mense ...

Het hulle die Evangelie aan die wêreld begin verkondig?

Kon hulle die Evangelie, die Bybel wat ons vandag nog steeds het, neerskryf?

Mense is soms skepties hieroor.

Juis daarom is dit belangrik om hierdie saak van naderby te ondersoek.

Ons lees dat Jesus baie bewustelik, baie noukeurig, sy dissipels, die twaalf, gekies het.

Hy het hulle aangestel, deeglik bewus van watter taak hulle later sou moes uitvoer.

Dit is nie dat Jesus 12 identiese persone aangestel het nie.

Die dissipels was nie 'n dosyn professore, 12 superintelligente mense nie.

Onder hulle was daar inderdaad die wat baie intelligent was, of redelik filosofies, dink aan die Evangelis Johannes.

Die apostel Mattheüs was ook iemand met groot kennis en insig.

Maar daar was ook ander dissipels, wat baie meer prakties was.

Die twaalftal wat Jesus saamgestel het, was 'n uiteenlopende groep.

Later sou Paulus ook bygevoeg word, ook deur Jesus persoonlik geroep.

Paulus was miskien die mees geleerde van die apostels.

Al met al was die apostels nie net ‘n sameraapsel, 'n klomp lawwe vissermanne nie, maar noukeurig gekies deur ons Verlosser.

Hulle was nie 'n dosyn professore nie, maar ook nie 'n dosyn dom en naïewe vissermanne nie.

 

Wat verder hierby gevoeg moet word, is nog belangriker:

En dit is dat hierdie twaalf drie jaar lank 'n intensiewe opleiding by Jesus gevolg het.

Hulle het drie jaar saam met Jesus deur die land gereis, waartydens hulle voltyds onderrig ontvang van hul Meester.

Hulle was saam met Hom in die sinagoges, hulle was saam met Hom op pad, hulle was saam met Hom in die aande en nagte.

Al met al was dit ‘n baie intensiewe in diens opleiding.

Ons moet nie te verbaas wees dat hulle oral saam met hul Meester gegaan het nie.

Dit is ‘n gewoonte wat in ons tyd nie meer algemeen is nie.

Dit was destyds 'n bekende gebruik wat studente na ‘n onderwyser gelok het, die feit dat 'n rabbi 'n hegte gemeenskap met sy studente gevorm het.

So was dit ook met Jesus gewees.

Drie jaar lank het hy intensiewe opleiding veral aan die groep van 12 gegee.

En mens kan eintlik die teks van vanoggend die finale fase van hierdie opleiding noem.

 

Jesus verskyn persoonlik aan sy dissipels.

Alhoewel Jesus nie aan alle mense verskyn het na sy opstanding nie, het Hy Homself wel aan baie mense vertoon.

In Paulus se brief aan die Korinthiërs lees ons dat Christus aan meer as 500 mense verskyn het na sy opstanding (1 Kor. 15).

Die eerste was die paar vroue wat tevergeefs na sy graf gekom het om sy lyk te balsem.

Daarna het Jesus aan die dissipels verskyn.

Sy verskyning tydens daardie veertig dae tussen opstanding en hemelvaart was die slotakkoord in hulle opleiding.

Dit was asof die opleiding van drie jaar nou op sy voete beland het.

Vir drie jaar het hulle baie by Hom geleer.

Maar baie dinge kon hulle nog nie verstaan of plaas nie.

Maar nou, na sy opstanding, het hulle oë oopgegaan.

Nou het hulle het die regte verbindings gesien.

Hulle het begryp waarom alles verloop het soos dit gebeur het.

Ons lees in vers 45:

“Toe open Hy hulle verstand om die Skrifte te verstaan” – die wet van Moses, die profete en die psalms – dit was die naam vir die Bybel, Ou Testament, toe.

Net soos Jesus aan die Emmaüsgangers verduidelik het vanuit die Skrifte hoekom Hy moes sterf en dat Hy regtig uit die dood sou opstaan, so het Jesus weer gedoen in hierdie veertig dae.

 

Hierdie veertig dae het begin met daardie skielike verskyning.

Ons het dit gelees.

Die dissipels was saam, dit was aand en die deure was gesluit uit vrees vir die Jode.

En toe staan ​​Jesus skielik in hul midde.

Hulle was bang.

Alhoewel hulle die boodskap van die vroue gehoor het, alhoewel Jesus reeds aan Petrus verskyn het, en aan Cleopas en sy metgesel, alhoewel die Emmaüsgangers reeds na Jerusalem teruggekeer het om hulle ervaring te deel, was die dissipels nog steeds geskok.

Skielik Jesus in hulle midde, terwyl die deur gesluit was.

Hulle het gedink hulle sien 'n spook!

Met ander woorde, hulle het nie hul eie oë geglo nie.

 

Gemeente, die manier waarop Jesus Homself voorgestel het, is opvallend.

Hy stel homself baie rustig en bedaard voor.

“Kyk na my hande en my voete, want dit is Ek self.” (vers 39)

Dit was inderdaad Jesus.

Hulle kyk na sy hande en voete.

Daar was nog die littekens van die kruisiging daarin.

Hulle mog aan Hom raak, sodat hulle kon voel dat Jesus nie 'n liggaamlose gees was nie.

Dat Hy wel vleis en bene gehad het.

En hulle moet Hom iets gee om te eet.

Hy het hulle stilweg tyd gegee om aan Hom gewoond te raak.

Om die gedagte dat Hy dood was, die treurige gedagte dat hulle Hom nooit weer sou sien nie, uit hulle koppe te kry.

 

Ek het ‘n keer gehoor van ouers wat die berig ontvang het dat hulle seun in die oorlog oorlede is.

Die ouers was in diepe rou gedompel.

Maar dit was egter ‘n vergissing.

Die weermag het ‘n logistieke fout gemaak, en toe blyk dit dat iemand anders oorlede was, en nie hierdie ouers se seun nie.

Die ouers het die seun nog ongelowig aangekyk toe hy by die huis aankom.

Is dit regtig hy?

Hulle moes weer aan die gedagte gewoond raak dat hy nog lewe, hulle seun oor wie hulle ‘n doodsberig ontvang het.

 

Soiets kan ook in 'n droom gebeur.

Dat jy droom dat een van jou geliefdes gesterf het.

En as jy die volgende oggend wakker word, kan dit ‘n rukkie duur om aan die gedagte gewoond te raak dat hy nie gesterf het nie, dat dit net ‘n droom was.

 

Al met al is dit heel herkenbaar dat die dissipels bang en skepties was.

En ons Here Jesus het hulle genoeg tyd gegee om daaraan gewoond te raak dat Hy weer gelewe het!

Dit was asof hulle dit nie kon glo nie.

Daar staan ​​in vers 41:

“En toe hulle van blydskap nog nie kon glo nie en hulle verwonder, sê Hy vir hulle: Het julle hier iets om te eet?”

Hy het nie gevra omdat hy so honger was nie, maar omdat hulle nog so geveg het met twyfel.

Hulle geloof was nog te swak om te aanvaar dat die ware Here Jesus weer in hulle midde was.

Hulle gee hom toe 'n stuk gebraaide vis, gewone kos wat hulle al dikwels voorheen saam met Hom geëet het.

En die Oorwinnaar van die graf en dood het dit daar voor hulle oë opgeëet.

 

Toe die dissipels dit sien, het hulle hul ongeloof prysgegee.

En Jesus het soos voorheen met hulle gepraat.

Dieselfde woorde kom weer uit sy mond uit.

Hy sê vir hulle:

Onthou julle nie?

Dit is die woorde wat Ek met julle gespreek het toe Ek nog by julle was, dat alles wat oor My geskrywe is in die wet van Moses en die profete en die psalms, vervul moet word.

Die Christus moes ly en sterf, maar op die derde dag opstaan.

En bekering en vergewing van sondes moet in sy Naam verkondig word aan al die nasies, van Jerusalem af en verder.

 

Deur hierdie verskyning het Christus hulle verstand geopen.

Dit was die finale akkoord van hul opleiding.

Nou het hulle uiteindelik 'n blik op die hele opleiding gekry.

Nou kon hulle dit plaas.

Dit is vreemd hoe mense is.

Alhoewel Christus sy dood en opstanding al verskeie kere aangekondig het, het hulle dit nie onthou nie.

Hulle kon dit nie plaas nie, en daar was geen plek vir daardie gedagte in hul gedagtes nie.

Hulle het gedink dit is onmoontlik, in die eerste plek dat Hy so 'n aaklige dood sou sterf, soos ‘n lam geslag, want hulle het 'n koning in Hom gesien, wat na Jerusalem sou optrek om op die troon te sit.

Dawid se seun!

Hulle het hoegenaamd nie die feit in ag geneem dat hy 'n voortydige dood sou sterf nie.

En tweedens het hulle dit wat Jesus daarna genoem het, heeltemal gemis, naamlik dat Hy ook weer sou opstaan, dat die dood Hom nie sou vashou nie.

Hulle kon nie hierdie inligting bewaar nie.

Dit het hulle verstand te bowe gegaan.

Dit is hoe die menslike verstand is.

U kan dit vergelyk met die hardeskyf van 'n rekenaar.

Sommige dokumente wil dit nie stoor nie, dan gee die rekenaar 'n boodskap soos:

Nie voldoende ruimte om dokument op te slaan nie.

 

En is dit nie ook net so met u en my nie?

Wonder jy ook soms of dit waar is?

Of alles wat in die Bybel staan, veral al daardie wonderwerke, of dit wel waar is?

Het jy soms sulke oomblikke van aanvegting?

Dat die duiwel as ‘t ware in jou oor fluister dat alles net een groot illusie is?

Dink jy soms ander redenasies uit, oor wat moontlik eintlik met Jesus gebeur het?

Deur die eeue het mense, ook teoloë, verskeie verklarings uitgedink om die Bybelse wonders logies te verklaar.

Hulle het ook met spitsvondige redenasies gekom, hoe die geloof in Jesus se skynbare opstanding ontstaan het.

Hoe mense daarby uitgekom het om soiets uit te dink en daarin te begin glo.

Waarby die aanname dan steeds is dat dit eintlik nie gebeur het nie.

Maar, om eerlik te wees, ons het hier steeds, ook by mense vandag, met ‘n Evangelie te make wat mense se breins nie kan prosesseer nie, wat te groot vir hulle verstand is, wat daarbo uitgaan.

Ons kan nie verklaar nie, ons kan wel aanvaar.

 

Net soos die dissipels.

Dinge het hulle oorkom wat hulle nie kon plaas nie.

Byvoorbeeld, Jesus het hulle verbied om in Getsemane vir Hom te veg.

Hy het selfs die oor genees het van 'n soldaat wat Hom in hegtenis geneem het.

Dit alles kon die dissipels nie plaas nie.

Hulle het vasgeval in hul eie idees.

Sonder hierdie finale akkoord op hul driejarige kursus sou hulle nooit apostels geword het nie,

hulle sou vasgevang gebly het in hul menslike opvattings.

Maar Christus het aan hulle verskyn!

Hy het deur hul beperkte horison deurgebreek.

Hy het hulle gedagtes oopgemaak.

 

Daardie veertig dae tussen Paasfees en Hemelvaart was van kardinale belang.

Veertig dae waarin Jesus die drie-jarige opleiding in 'n neutedop vir hulle weer saamgevat het, maar nou vanuit die perspektief van sy opstanding wat agter die rug was.

Die perspektief van die oorwinning oor die dood!

Wat hulle destyds gehoor, maar nie verstaan ​​het nie, het hulle nou 'n gevoel voor gekry.

Dit het Jesus na sy opstanding vir sy dissipels gedoen.

 

Mens sou kon vra: Hoekom het Christus na sy opstanding nie aan alle mense verskyn nie?

Hoekom het die Vader dit byvoorbeeld nie so gelei dat die hoëpriester op die oomblik dat Jesus opgestaan ​​het, nie by die graf was nie?

Sodat hy dit met sy eie oë kon sien ...

Hoekom het God dit nie so gelei dat Pilatus op daardie einste oomblik sy soldate by die graf kom inspekteer het nie?

Sodat hy met sy eie oë kon sien dat sy vrou reg was, toe sy besef het dat hierdie ‘n besondere Man was! (Matt 27:19)

Hoekom was dit vroue wat die eerste ooggetuies was?

En na sy opstanding, hoekom het Jesus nie weer teruggegaan na Jerusalem, na die tempel, om Homself aan al die mense daar te vertoon nie?

Ons lees in 1 Korintiërs dat Christus in die veertig dae na sy opstanding aan meer as 500 mense verskyn het.

Maar aan die ander kant, is dit nie tog eintlik nog steeds ‘n klein aantal nie?

Jesus het 5 000 mense tegelyk van voedsel voorsien!

Waarom het Hy nou net aan 500 verskyn?

Hoekom nie aan 5 000, of miskien 50 000 nie?

Gemeente, daar is 'n bekende spreekwoord:

Dit is nie die moeite werd om pêrels vir die varke te gooi nie.

'n Vark kan nie ‘n pêrel waardeer nie.

Dit geld ook vir Christus se opstanding.

As die vrouens dit amper nie kon glo nie, as die dissipels dit aanvanklik glad nie kon glo nie,

wat sou Pilatus, wat sou die hoëpriester, wat sou die Fariseërs, wat sou die Sadduseërs gedoen het?

Hulle het alle geleentheid gehad, toe hulle die berig van die soldate wat die graf opgepas het hoor dat Hy opgestaan het, om Jesus te gaan opsoek.

Maar hulle het nie.

Hulle het verkies om ‘n leuen in die wêreld te versprei.

 

Sou hulle, as hulle Hom met eie oë gesien het, dit glo?

Sou hulle in eerbied vir Hom kniel?

U ken die geskiedenis van Lasarus.

Dat hy, wat etlike dae in die graf was en al begin ruik het, dat hy deur Christus opgewek is.

Maar hoe hartseer is dit nie as ons lees in Johannes 12 dat die owerpriesters dit gewoon nie wou aanvaar nie.

Dat hulle selfs beraadslaag het om Lasarus weer dood te maak, omdat baie Jode ter wille van hom in Jesus begin glo het.

 

Christus het aan meer as 500 mense verskyn.

Ooggetuies.

Dus: genoeg ooggetuies vir hierdie heilsfeit om vas te staan!

Dit was die bedoeling.

Hy het opgestaan. Halleluja!

En die dissipels is nog vir veertig dae deur Hom finaal voorberei op hulle taak.

Dat hulle die gevolge van hierdie heilsfeit sou insien;

dat hulle daardeur geïnspireer sou word;

dat hulle bereid sou wees om as sy apostels uitgestuur te word, om hierdie Evangelie aan almal bekend te maak.

Van Jerusalem af deur die hele Judea en Samaria en tot aan die uithoeke van die aarde.

 

Die Sanhedrin en die hoëpriester het waarskynlik nie die opgestane Jesus self gesien nie.

Wel het hulle te make gekry met die apostels en hulle getuienis.

Hulle is ook voor die keuse gestel: Glo in Hom, aanbid Hom, of nie.

Hierdie Jesus wat hulle gekruisig het, maar wie God opgewek het.

 

En broers en susters, u sal ook dieselfde Evangelie moet hanteer.

Hierdie goeie nuus word ook aan u bekend gemaak, vandag op Paasfees en elke Sondag van die jaar.

Die Here het waarlik opgestaan, halleluja!

Geliefdes, laat hierdie evangelie vandag nie soos pêrels tussen die varke val nie, maar soos saad wat in goeie grond teregkom, saad waaruit nuwe lewe ontkiem.

Laat dit ook buite hierdie kerkmure in vrugbare grond val.

Laat ook in ons eeu talle mense die knie buig voor die opgestane Christus, en die Evangelie wat hulle nie kan verklaar nie, wel aanvaar.

Hierdie boodskap is te groot vir ons breins om te verklaar.

Maar wie nederig sy eie beperkings erken, word bevry.

Dit is ook die groot probleem van soveel mense vandag, van soveel wetenskaplikes vandag, dat die nederigheid by die deur uit is.

Maar wie nederig die Evangelie vir waar aanvaar, sal ervaar dat sy lewe mooi word, dat sy lewe begin sin maak, sal ervaar dat hy krag kry om positief te bly, in voor- en teenspoed, omdat ons ‘n onverganklike hoop in die toekoms het.

 

Amen.